Goonies: Η ταινία που έδωσε την χροιά της περιπέτειας στην παρέα

Ποιος δεν λατρεύει τις ταινίες της δεκαετίας του ’80; Εμείς τα λίγο βαρεμένα παιδιά που μεγαλώσαμε την δεκαετία του ’90 ξέρουμε να σας πούμε ιστορίες που τις ζήσαμε μπροστά από την τηλεόραση μας κάτι Σάββατα ξέμπαρκα με πιτζάμες, μερέντα και Disney Club. Είναι η εποχή που δεν ξέρεις τι σου γίνεται, έχεις ακόμη μια τάξη στο Δημοτικό, τα κορίτσια μοιάζουν ακόμη ένα μακρινό νησάκι κάπου στη μέση ενός ανταριασμένου Ατλαντικού και η μόνη σου χαρά είναι τα καλοκαίρια στο χωριό της μάνας σου και φυσικά η Σαββατιάτικη τηλεόραση. Όταν είδα για πρώτη φορά τα Goonies πρέπει να έβρεχε έξω, αμέσως ταυτίστηκα με το όλο κλίμα (βρέχει και στην ταινία αρκετά), το μυστήριο της είναι κωμικό αλλά έχει κάτι σκοτεινό, κάτι που μόνο ένα παιδί μπορεί να καταλάβει. Οι ψυχές όλων των παιδιών τραβιούνται από το γκροτέσκο, αυτό ακριβώς είναι και τα Goonies, μια παρέα από παιδιά που βαριούνται και ανακαλύπτουν ένα τρομερό μυστικό στην πόλη τους.

 Γλυκιά Συμμορία: Η ταινία που ανήγγειλε τον αναπόφευκτο θάνατο της αστικής επανάστασης

Πρέπει να την έπαιζε τότε το Star αν το μυαλό μου δεν έχει πάθει ζημιά από τα πολλά corn flakes και τις κρύες πίτσες βουτηγμένες στο πρωινό μου γάλα. Αμέσως κρέμασε η μασέλα μου και δεν μπορούσε ούτε μία βόλτα στα ξαδέρφια μου να με κουνήσει από τον καναπέ. Με παρακάλαγε ο πατέρας να πάμε γήπεδο να δούμε τον ΟΦΗ στο Γεντί Κουλέ αλλά εγώ εκεί, κολλημένος στο γυαλί να βλέπω αυτή την επική ταινιάρα. Φυσικά και δεν πρέπει τώρα να πέσω στην παγίδα να την ξαναδώ, οι αναμνήσεις μου μπορεί να είναι λανθασμένες αλλά όμως είναι δικές μου. Ξέρω πως αν την ξαναδώ θα απογοητευτώ, μου φτάνει αυτό το υπέροχο άρωμα της μνήμης. Που αλλού θα βρεις τους χειρότερους και πιο ατζαμήδες κακούς ever, τα αδέρφια Fratelli κι εκείνη τη μέγαιρα τη μάνα που μόνο που τη βλέπεις σε πάει τσιρλιό, που αλλού θα βρεις εκείνο το γνήσιο κλισέ αίσθημα πως όλα είναι φτιαγμένα για να ανακαλύψεις ένα μυστήριο, έναν κρυμμένο θησαυρό, εσύ και οι φίλοι σου; Τα Goonies είναι ιστορία, ιστορία που γράφτηκε στις παιδικές μας αφράτες καρδιές. Ουσιαστικά ήταν η πρώτη ταινία που είδα και δεν ήταν για παιδιά ακριβώς. Είχε μέσα το στοιχείο του κακού, του αγνώστου, του θανάτου που καραδοκεί πίσω από αστείες και άμπαλες Αμερικανόφατσες με σιδεράκια.

Όντως η ταινία δεν είναι αυτό που λέμε “καλή” ακριβώς, είναι όμως σίγουρα βαθιά μέσα στις ψυχές όσων ήταν παιδιά πριν από 30 χρόνια. Τίποτα δεν συγκρίνεται με εκείνα τα τρομερά πλάνα με τους βράχους που βγαίνουν από τη θάλασσα στον κόλπο του Όρεγκον όπου γυρίστηκε η ταινία, στην περιοχή Αστόρια. Όσο κι αν ακούγεται παρανοϊκό υπάρχει σήμερα ιστοσελίδα που συντηρείται από φανς της ταινίας. Μη ξεχνάμε πως η ταινία γυρίστηκε το ’85 κι έκανε καλά λεφτά στα ταμεία. Είναι όμως τρελό πως μέχρι σήμερα κάποιος διατηρεί ιστοσελίδα για την ταινία. Ένα άλλο πολύ αστείο trivia για τα Goonies είναι πως το πειρατικό πλοίο που βλέπουμε στην σπηλιά είναι πραγματικού μεγέθους και κατασκευάστηκε αποκλειστικά για την σκηνή, ένα κατασκεύασμα που τελικά κατέληξε στα σκουπίδια μιας και κανείς δεν το ήθελε να το κρατήσει μετά τα γυρίσματα.

Μέσα στα Goonies μπορεί κανείς να βρει ένα χοντρό χόμπιτ. Απίστευτο; Καθόλου μιας και ο Sean Astin, o Mikey στην ταινία, όταν μεγάλωσε έγινε ο Sam, ο γνωστός τύπος με τα μεγάλα πόδια από τον Άρχοντα. Ο Mouth έγινε η φωνή του Donatello από τα χελωνονιντζάκια, ο Chunk έγινε δικηγόρος, ο Data άνοιξε μαγαζί με noodles και ο παραμορφωμένος Sloth πέθανε το 1989 από overdose ναρκωτικών. Ο τύπος που το γύρισε, ο Richard Donner, είναι ο ίδιος που έκανε και το επικό Omen.
Τα Goonies ποτέ δεν πεθαίνουν πίνουν Μίλκο και συνεχίζουν την πορεία τους μέσα στις αναμνήσεις μας, Πρωινά Σαββάτου με πιτζάμες και τσίμπλα στο μάτι, αυτή η ταινία μας έμαθε πως υπάρχει και η σκοτεινή πλευρά στη ζωή.