Μία κανονική μέρα…

Ένας ακόμα μονόλογος που πραγματεύεται τις συνέπειες της οικονομικής κρίσης, επανέρχεται μετά τις επιτυχείς του παραστάσεις σε άλλες σκηνές, στο Θέατρο Αλκμήνη.

Γράφει η Χαρά Κιούση

Μια κανονική μέρα όπως όλες τις άλλες, η ζωή μιας οικογένειας κόβεται απότομα από ένα τραγικό συμβάν. Το στήριγμά της, ο άντρας του σπιτιού εξαντλημένος από δυσβάσταχτα χρέη και υποχρεώσεις αυτοκτονεί πέφτοντας από το μπαλκόνι. Εκεί όπου αντηχούν ακόμα στ’ αυτιά κορναρίσματα κι’ ενθουσιώδεις φωνές από το Euro 2004.

Η ευμάρεια μέσα από τραπεζικά δάνεια και η επερχόμενη κρίση βάζει το νοικοκυριό της οικογένειας σε μπελάδες και η σύζυγος του αυτόχειρα, μια Ελληνίδα μάνα δυο μικρών κοριτσιών επωμίζεται κάθε ευθύνη στις πλάτες της. Το συνοικιακό τους καθαριστήριο όπου αναπαρίσταται σκηνικά το έργο, τόπος που την ενώνει με παρελθόν και μέλλον, κινδυνεύει.

Η νεαρή γυναίκα που ήταν καλομαθημένη ξαφνικά πέφτει στο κενό, με όλες τις υποχρεώσεις στην πλάτη της. Η σχέση με τα παιδιά της διαταράσσεται κι αδύναμη να διαχειριστεί το πένθος, την θλίψη, την μοναξιά της κυριεύεται από ενοχές, θυμό, απελπισία και ντροπή.

Κι όπως την εγκαταλείπει το κουράγιο θ’ αποπειραθεί ν’ απαλλαγεί από την ζωή. Η αγάπη των παιδιών της τελικά και «το απρόσμενο σθένος της ψυχής που ξαναγεννιέται από την στάχτη της» θα την κάνει να δει καθαρά την καινούργια πραγματικότητα.

Η Ράνια Σχίζαμε την σκηνοθετική καθοδήγηση της «ψυχοπομπού της» Μ. Κάλμπαρη, μπαίνει στο πετσί του ρόλου, προσπαθώντας να κρατήσει την επιβεβλημένη ερμηνευτική απόσταση. Κάτι που δεν το πετυχαίνει σε όλες τις φάσεις της χρεοκοπημένης της καθημερινότητας. Μ’ ένα πισωγύρισμα στον χρόνο αφηγείται την ζωή της αναλαμβάνοντας την ευθύνη για τις προσωπικές της απαιτήσεις, για να τα βάλει χάνοντας τον έλεγχο με τον νεκρό που «είχε καλύτερους λόγους να πεθάνει».

Από την μοναξιά, την πικρία, την απόγνωση, την ανασφάλεια, μετακυλά στην ανάληψη των υποχρεώσεων της προς τα παιδιά της και τελικά στην ελπίδα για επιστροφή στην κανονικότητα αν και τίποτα δεν της φαντάζει πια κανονικό. Αποφασισμένη πως αυτή θα έχει μιαν άλλη μορφή κι’ άλλες συνήθειες ξαναχτίζει τις προϋποθέσεις για να περπατήσει «σε ό,τι δρόμο κι’ αν είναι με ό,τι παπούτσια έχει».

Η παράσταση που τελείωσε όπως άρχισε, επιβεβαιώνει πως «τα πάντα μπορούν να συμβούν» κι αν έχουμε την βούληση κάποια άλλη καινούργια κανονικότητα θα μας επιτρέψει να συνεχίσουμε να ζούμε.

Ο προσεγμένος φωτισμός και η μουσική επιμέλεια συνετέλεσαν στην ολοκλήρωση της εικόνας του όμορφου σκηνικού με τις μεταλλικές βάσεις όπου κρέμονται διάφορα ρούχα και διάφανες πλαστικές σακούλες. Άδειες όπως οι ανθρώπινες ζωές, με μόνη διαφάνεια το αμετάκλητο κενό του θανάτου, όπου μπαινοβγαίνει η πρωταγωνίστρια, παλεύοντας να αποκοπεί και να ξεσυνηθίσει όσα στερήθηκε.

Στα αρνητικά της παράστασης που κάπου κάνει κοιλιά και κουράζει, είναι ο στεγνός από ποιητικότητα λόγος…

Συντελεστές
Συγγραφέας: Κατερίνα Γιαννάκου
Σκηνοθεσία: Μαριάννα Κάλμπαρη
Σκηνικά-κοστούμια: Κωνσταντίνος Ζαμάνης
Φωτισμοί: Μελίνα Μάσχα
Μουσική επιμέλεια: Νέστορας Κοψιδάς
Βοηθός Σκηνοθέτη: Κατερίνα Γεωργουδάκη
Βοηθός Σκηνογράφου: Μαρία Παπαδοπούλου
Ερμηνεία: Ράνια Σχίζα

Info
Από 1 Μαρτίου κάθε Σάββατο και Κυριακή στις 19.00.
Θέατρο Αλκμήνη: Αλκμήνης 8, Γκάζι.
(Για περιορισμένο αριθμό παραστάσεων)

Πηγή: newsbeast.gr