The Fast and the Furious: Μια όχι και τόσο ένοχη απόλαυση

Το 2001, όσοι το θυμόμαστε, ήταν μια τελειώς διαφορετική εποχή από τη σημερινή. Δεν είναι εύκολο να πει κανείς αν ήταν τόσο καλή όσο τη θυμόμαστε ή απλά τη συγκρίνουμε με τα χρόνια της κρίσης που ήρθαν 10 χρόνια μετά, αλλά ήταν σίγουρα μια ανέμελη εποχή. Τόσο ανέμελη που έφτανε τα όρια της αφέλειας, αν όχι της βλακώδους αμέλειας για το τι συμβαίνει γύρω μας. Το The Fast and the Furious μπήκε μαρσάροντας στις ζωές μας, φτύνοντας ψεύτικες φλόγες σαν άλλος μεσαιωνικός δράκος και κούμπωσε ιδανικά από λαογραφικής άποψης.

H μεγάλη «επιστροφή» του Paul Walker στο Fast X

Ίσως να θέλουμε να ξεχάσουμε εκείνη την εποχή από αισθητικής άποψης, αλλά η υποκουλτούρα των αυτοσχέδιων αγώνων ήταν κάτι παραπάνω από ανθηρή. H familia του Vin Diesel αποτύπωσε μια στιγμή στους μεταμεσονύκτιους δρόμους από το Los Angeles, μέχρι την Αθήνα και από το Τόκιο, μέχρι το Λονδίνο. Νέα παιδιά έσπρωχναν όλες τους τις οικονομίες σε έναν κουβά με ρόδες υπακούοντας σε ένα μεταμοντέρνο “Citius, Altius, Fortius”. Το να πάρεις ένα σχετικά γρήγορο αυτοκίνητο και να το κάνεις ακόμα πιο γρήγορο κρύβει πολλές περισσότερες ανάγκες από αυτές που επιδερμικά θα αποδόσει κάποιος με την ταμπέλα του κάγκουρα. 

Στήνοντας ένα αμάξι με σκοπό να μπει στον κόσμο των μεταμεσονύχτιων αγώνων, είτε αυτό ήταν ένα σαξόραλο, είτε ένα Lancer EVO, είτε ένα ακόμα πιο εξωτικό Nissan Skyline σε πιο τυχερές χώρες, κέρδιζες ένα εισιτήριο κοινωνικοποίησης σε μια ομάδα που είχε τα ίδια πάθη μαζί σου. Αν το γρήγορο αυτοκίνητο ήταν το τέλος εγγραφής, το «φτιάξιμο» ήταν η ετήσια συνδρομή. 

Όλη αυτή η φάση με τη familia που έγινε το δεύτερο πιο επιτυχημένο meme του franchise, μετά από αυτό με τις 34 αλλαγές ταχυτήτων στα 400 μέτρα, δεν ήταν τυχαία. Όπως ο Paul Walker έψαχνε τη δική του οικογένεια, έτσι και στη «Βούτα» υπήρχε πλήθος υποψήφιων μελών για την chosen family του κάθε νέου που ένιωθε να τον πνίγει ο στενός μικροαστικός ορίζοντας μιας επίπλαστης ανάπτυξης. 

Θα ήθελες να αποκτήσεις μια Dodge Charger σαν του Dom;

Εδώ υπάρχει μια αντίφαση εκείνης της εποχής που δέναμε τα σκυλιά με τα λουκάνικα. Ένας νέος εργαζόμενος από τα δυτικά μπορούσε εκείνη την εποχή να φτιάξει με τον μισθό του και ελάχιστη βοήθεια από την οικογένειά του ένα Punto GT 300+ ίππων που θα κοίταζε στα μάτια τη Ferrari του Γλυφαδιώτη σπάζοντας για λίγο τον ταξικό διαχωρισμό μεταξύ τους. Όμως παρά το πρόσκαιρο αυτό σπάσιμο, το ότι αυτοί οι δύο κόσμοι ερχόντουσαν τόσο κοντά και αλληλεπιδρούν, έκανε το χάσμα πιο ορατό από όσο θα ήταν αν δεν υπήρχε αυτή η συνάντηση. Η φανταχτερή εμφάνιση με τα έντονα χρώματα, τα επιθετικά γραφικά, τα τύπου Lexus πίσω φώτα, ακόμα και τα λεντάκια στα πιτσιλιστήρια στο καπό ήταν ένα κραυγαλέο «είμαστε κι εμείς εδώ» ακόμα και αν δεν μπορούσαν να γεφυρώσουν κάποιο χάσμα, ήταν μια αδιαφορία για τον στενό κορσέ που ένιωθε οτι της φορούσε μια γενιά που δεν έπαιρνε όλα όσα της άξιζαν από την καλπάζουσα ανάπτυξη. 

Είναι η διαφορά της νομιμότητας από τη δικαιοσύνη που μάθαμε στο σχολείο με την Αντιγόνη και τον Κρέοντα και μπορεί να κάποιος να το θεωρήσει ύβρη σαν παραλληλισμό, αλλά ο αστυνομικός που προδίδει το σήμα του και τακιμιάζει με τη συμμορία που θεωρεί δική του οικογένεια, είναι ακριβώς το ίδιο σχήμα διαχωρισμού νομιμότητας από τη δικαιοσύνη με τους πρωταγωνιστές του franchise να αντιπροσωπεύουν μια ολόκληρη γενιά που διεκδικούσε περισσότερα χωρίς να ξέρει τον τρόπο, χωρίς να ξέρει και τι ακριβώς ήταν αυτό που διεκδικούσε. 

Πώς μπορείς να δεις όλα τα Fast & Furious και να βγάλεις λεφτά από αυτό

Η επιτυχία του The Fast and The Furious ήταν το ότι μέσα από την υπερβολή και τα εξωπραγματικά εφέ που αψηφούσαν κάθε νόμο της φυσικής, ήταν ότι εξέφρασε αληθινούς ανθρώπους και τους προβληματισμούς τους, όσο ρηχοί κι αν έμοιαζαν. Αλλά ήταν και μια επιτυχία με διάρκεια γιατί εξελίχθηκε όπως έπρεπε σε μια κοινωνία που άλλαξε ραγδαία από το 2001. Οι προσθήκες χαρακτήρων δεν αλλοίωσαν το βασικό ηθικό δίδαγμα της οικογένειας του Vin Diesel με αποτέλεσμα κάθε νέα ταινία της σειράς να καλλιεργεί νοσταλγία στους παλιούς, αλλά να φέρνει και κάτι νέο στους νεότερους, ακριβώς με τον τρόπο που το κάνει και ο James Bond. 

Στην τελική οι ταινίες F&F δεν υποκρίθηκαν ποτέ ότι ήταν κάτι παραπάνω από ένα εύπεπτο κινηματογραφικό θέαμα για να καταναλωθεί σαν γαρνιτούρα σε μια βραδιά πίτσας. Ωστόσο το ότι το έκαναν με έναν τρόπο που μπορεί να λειτουργήσει και σαν ένοχη απόλαυση για ένα πιο σινεφίλ κοινό, είναι το ακριβές νόημα της ποπ κουλτούρας.