Μήπως τελικά το ghosting δεν είναι και τόσο κακό;

«Πάω μέχρι το περίπτερο για τσιγάρα» Αυτό ήταν το ghosting το παλιό το ορθόδοξο κατά το οποίο ένας άντρας παλαιάς κοπής άφηνε πίσω του τα πάντα, έριχνε μαύρη πέτρα και ξεκινούσε μια νέα ζωή. Πλέον είναι ένας αστικός μύθος, ένα κλισέ περασμένων ετών και η πείρα που έχουν οι νεότερες γενιές από μία τέτοια ιστορία, είναι μάλλον η ιστορία του Don Draper και λιγότερο κάποια αφήγηση από μεγαλύτερους. Όμως ακόμα κι έτσι φαίνεται ότι το ghosting είναι μια μανιέρα αρκετά παλαιότερη από τα trends των social media, άρα ίσως και να μην είναι και τόσο μεγάλη τραγωδία και πληγή των ημερών μας.

Ένας χωρισμός, ένα φλερτ που δεν προχώρησε όσο θα θέλαμε, είναι πάντα ιστορίες που πληγώνουν σε μικρό ή μεγάλο βαθμό. Το θέμα είναι πάντα το πόσο γρήγορα θα σταθούμε στα πόδια μας και θα προχωρήσουμε παρακάτω. Το ghosting έχει κατηγορηθεί ότι μεγαλώνει τον πόνο και παρατείνει το χρονικό διάστημα της επούλωσης και όχι άδικα. Πέρα από την μπαμπέσικη συμπεριφορά που κρύβει, η απουσία απαντήσεων στα ερωτήματα που δημιουργεί η κακή εξέλιξη ενός ρομάντζου, τα γιατί βασανίζουν το μυαλό όπως ακριβώς έκαναν και οι αμφιβολίες στο μυαλό του Λευτέρη Μυτιληναίου. Αλλά για μια στιγμή, είσαι σίγουρος ότι θες να ακούσεις τα γιατί; Μήπως οι απαντήσεις θα σε πληγώσουν περισσότερο από το να πεις προχωράμε;

Όχι, δεν θα εξετάσουμε σε αυτό το άρθρο το αν το ghosting είναι μια συνειδητή επιλογή προστασίας, το γιατί το κάνει το άλλο μέρος της εξίσωσης είναι κάτι που αφορά το ίδιο, το θέμα είναι για σένα. Έστω ότι σου λέει μια σειρά από πράγματα που την ενοχλούσαν και δεν έβρισκε κουράγιο να συνεχίσει, μπορεί να είναι από το ότι ξέχναγες το καπάκι της τουαλέτας και το ότι άφηνες ψίχουλα στην κουζίνα και το μαχαίρι λερωμένο στο χείλος του νεροχύτη επειδή δεν ήσουν σίγουρος αν θα έτρωγες και δεύτερο σάντουιτς, μέχρι το μέτριο ή κακό σεξ. 

Αν υπάρχει κάτι χειρότερο από το ghosting, αυτό είναι το stashing 

Σε κάθε περίπτωση ό,τι κι αν ήταν αυτό που πυροδότησε το ghosting, από τη στιγμή που το έκανε δύο ενδεχόμενα υπάρχουν και μόνο. Ή θεώρησε ότι η συμπεριφορά σου δεν επιδέχεται καμίας διόρθωσης (ειδικά αν έχουν υπάρξει νύξεις και παραινέσεις) ή δεν αντέχει να κάνει μια σοβαρή συζήτηση επί του θέματος. Άρα και στις δύο περιπτώσεις το ghosting σε σώζει από πολύ πιο δυσάρεστες συζητήσεις και από έναν πολύ έντονο χωρισμό. 

Άλλωστε στην εποχή των social media το «Πάω για τσιγάρα» δεν μπορεί να εφαρμοστεί πια. Η συνεχής μας παρουσία σε αυτά (τα μπλοκ μικρή ισχύ έχουν για όποιον ψάχνει) δείχνουν με τον πιο απτό τρόπο ότι δεν υπάρχει ολοκληρωτικό ghosting, παρά μόνο τμηματικό και με συγκεκριμένους ανθρώπους ή καταστάσεις. Αν η απορία σου είναι αν και κατά πόσο θα είναι χαρούμενη μετά από σένα, ένα γρήγορο σκρολάρισμα θα σε πείσει ότι υπάρχει ζωή και μετά από σένα, το θέμα είναι να το καταλάβεις κι εσύ όσο πιο γρήγορα γίνεται. 

Από την άλλη, όταν είσαι εσύ ο θύτης του ghosting, ένα ελαφρύ ghosting με λίγες ξεκάθαρες εξηγήσεις των δύο προτάσεων ίσως είναι πολύ καλύτερες από μια σχοινοτενή συνομιλία, είτε γραπτή είτε προφορική η οποία σε κάθε βήμα θα γίνεται όλο και πιο επώδυνη καθώς ανοίγει το κρεμμύδι με τις εξηγήσεις και το δάκρυ να ρέει σαν ποτάμι. 

Συμβουλές για μετά το ghosting και πώς θα το ξεπεράσεις 

Τελικά το σύγχρονο ghosting μοιάζει σαν το αντίπαλο δέος της πλήρους υπερέκθεσης που ζούμε στα social media, ένα τράβηγμα από την πρίζα γιατί δεν ξέρουμε πού βρίσκεται το κουμπί του off. Μέχρι να βρούμε τη χρυσή τομή των λίγων και καθαρών εξηγήσεων που θα πληγώνουν όσο το δυνατόν λιγότερο, το ghosting θα έχει ισχυρή παρουσία στις ζωές μας, όχι μόνο στην ερωτική. Πόσες φορές έκρινες άσκοπο να απαντήσεις σε ένα επαγγελματικό email; Πόσο πιο λιγομίλητοι έχουμε γίνει σε όλες τις κοινωνικές μας συναναστροφές; Και τελικά μήπως είναι λίγο απελευθερωτικό λίγο ghosting πού και πού;