Παράδεισος-Κόλαση, Θεός-Διάβολος, Μπόκα-Ρίβερ

Η καταπιεσμένη παρόρμηση ξεχειλίζει, γίνεται συναίσθημα, το συναίσθημα μετατρέπεται σε πάθος και αυτό σε τρέλα. Δεν υπάρχει τέλος. Δεν υπάρχει αρχή. Υπάρχει μόνο ένα ατέλειωτο πάθος για το παιχνίδι. Και πιο συγκεκριμένα τώρα γι’ αυτά τα δύο. Los Borrachos del Tablón από τη μία και η La 12 απέναντί τους, με όλους τους παρίες, τους κάθε είδους barras bravas να ακολουθούν. Κάτω από τον ήλιο οι ρέπλικες εμφανίσεις βγαίνουν και απομένουν τα τατουάζ. Το σήμα της ομάδας χτυπημένο στον ώμο, στο στήθος ή στο σημείο της καρδιάς, για να φαίνεται όπως του αρμόζει.

Εχουν προηγηθεί αμέτρητοι οικογενειακοί καυγάδες σε κάθε σπίτι της χώρας, τσαμπουκάδες στις γειτονιές και από μπουνιές έως μαχαιρώματα σε τυχαίες ή προκαθορισμένες συναντήσεις. Απειρα άρθρα και ραδιοφωνικές αναλύσεις, σόου στην τηλεόραση. Η ένταση έχει ξεπεράσει το κόκκινο και έχει ανέβει σε ένα χρώμα που ακόμα δεν έχει εφευρεθεί στην παλέτα της ζωής. Μπαλόνια και εκατομμύρια κομμένες εφημερίδες, μαζί με οτιδήποτε γυαλίζει ή μπορεί να κάνει φασαρία. Τα στιχάκια με το άσχημο βρισίδι πιάνουν τον ρυθμό και μία το «Μπομπονέρα» και την άλλη το «Μονουμεντάλ» κουνιούνται σαν έτοιμα να πέσουν. Κανένας όμως δεν τρομάζει. Σημασία έχει μόνο αυτό το Μπόκα Τζούνιορς-Ρίβερ Πλέιτ, το πιο super όλων των Superclasicos της ιστορίας.

Πουθενά αλλού στον κόσμο το ποδόσφαιρο δεν έχει ξεσηκώσει τόσο πολύ τα πλήθη και δεν έχει διεγείρει πάθη και μίση όσο στη Λατινική Αμερική. Πουθενά αλλού μία κλωτσιά δεν έχει την ίδια αξία με μία ντρίμπλα και μία γκολάρα με ένα τάκλιν σωτηρίας στην γραμμή. Πουθενά αλλού το παιχνίδι δεν χρησιμοποιήθηκε τόσο από την προπαγάνδα, την πολιτική, από τις χούντες που έπλητταν διαρκώς όλες εκείνες τις χώρες και περισσότερα απ’ όλες την Αργεντινή. Για εκείνους η μπάλα είναι αρρώστια και γιατρειά μαζί. Είναι θάνατος και ανάσταση. Και βιώνουν όλα αυτά τα συναισθήματα στο έπακρο, σε μία υπερβολή που δεν έχει αύριο. Είναι μόνο εκείνη η στιγμή και τίποτ’ άλλο. Πρόκειται για το παιχνίδι της αλάνας. Το βρώμικο του δρόμου. Το ανέμελο της αλεγκρίας.

Για τη συγκεκριμένη υπέρτατη διαμάχη δεν υπάρχει συγκεκριμένη καταγραφή αφετηρίας. Συνέβη το 1905; το 1908 ή το 1913; Μικρή σημασία έχει. Εκείνο που μετράει ιστορικά, είναι ότι το 1913 οι παίκτες και οι οπαδοί των δύο ομάδων πλακώνονταν στο κέντρο της αλάνας και έκαιγαν σημαίες. Ηταν η μάχη για την ανωτερότητα της γειτονιάς, καθώς και οι δύο πλευρές είχαν γεννηθεί στο απέναντι πεζοδρόμιο της La Boca. Μόνο που λίγο αργότερα θα παραλλασσόταν. Η μετακόμιση της Ρίβερ στην πιο κυριλέ Núñez, θα έφερνε και την πάλη των τάξεων, με εκείνους της Μπόκα να μένουν για πάντα οι φτωχοί «Ξενέισες» (σ.σ.: απόγονοι των μεταναστών από τη Γένοβα της Ιταλίας) και εκείνους της Ρίβερ να γίνονται οι «Εκατομμυριούχοι».

Εκτοτε, τα πάντα πήραν τον δρόμο της απόλυτης έχθρας, η οποία έφτασε στο Wikipedia να εκφράζεται μέσα από 22.183 λέξεις και 21 κεφάλαια. Χρειάζεσαι μισή μέρα σκορλάρισμα προς τα κάτω για να λάβεις τις πληροφορίες του πιο… άρρωστου ντέρμπι της υφηλίου. Εκεί θα βρεις και τις μεταξύ τους προηγούμενες κόντρες στο Κόπα Λιμπερταδόρες, με την Μπόκα να προκρίνεται και στις τρεις περιπτώσεις (1978 όμιλοι, 2000 προημιτελικά, 2004 ημιτελικά στα πέναλτι). Υπάρχει επομένως αρνητική προδιάθεση για τους Millonarios. Η αλήθεια είναι όμως ότι το φοβούνται και οι δύο.

Κάποιοι οπαδοί της Μπόκα δήλωναν στην «Ole» ότι παρακαλούσαν για πρόκριση της Ρίβερ στον ημιτελικό με την Γκρέμιο, ώστε να φτάσουν στο μεγάλο ραντεβού μαζί, απέναντι. Κάποιοι άλλοι δεν δίσταζαν να αποκαλύψουν ότι φοβούνται. Τι θα συμβεί στους ηττημένους; Μετά από αυτό δεν θα υπάρχει ποτέ ξανά εξιλέωση. Οι χαμένοι θα μείνουν από κάτω σε κάθε διαμάχη, συζήτηση, έχοντας ξεμείνει από επιχειρήματα στη φαρέτρα των αντικρούσεων. Και στις δύο πλευρές γνωρίζουν ότι αυτές οι δύο συναντήσεις θα είναι η αρχή ή το τέλος. Οι νικητές θα ανέλθουν στο Πάνθεον. Και εάν για τους Χριστιανούς «η ταπείνωση» είναι το κλειδί της εισόδου του Ουρανού, εδώ ο ταπεινωμένος θα έχει μόνο μία διαδρομή να ακολουθήσει και θα είναι αυτή της κατάθλιψης, της αιώνιας υποταγής.

Σε συνέντευξή του πριν πεθάνει, ο υπέροχος Ουρουγουανός συγγραφές-δημοσιογράφος, Εδουάρδο Γκαλεάνο, ρωτήθηκε για τους δαίμονες της ζωής του και εκεί φάνηκε η δυναμική που έχει το Superclasico στην καρδιά και στο μυαλό κάθε Λατίνου οπαδού: «Εχω πάντα μέσα μου μία Κόλαση και έναν Παράδεισο που εναλλάσσονται. Είναι ο Θεός κι ο Διάβολος που με διεκδικούν. Αλλά εγώ τους αποδέχομαι και τους δύο. Τι θα ήταν άλλωστε ο ένας χωρίς τον άλλον; Είναι σαν να προσπαθείς να φανταστείς το ποδόσφαιρο με την Μπόκα χωρίς τη Ρίβερ, με τη Ρίβερ χωρίς την Μπόκα».

«Xeneizes» ή Millonarios», «Bosteros» ή «Gallinas», «Ριζοσπάστες» ή «Περονιστές», «Αναρχικοί» ή «Ενωτικοί», «Menottistas» ή «Bilardistas», αυτή η διαμάχη απλώνεται σε όλα τα πεδία της ζωής, αλλά θα λυθεί στο γήπεδο.

Πηγή: gazzetta.gr

localStorage.clear();